Lazarus , 1967

Eind jaren dertig studeert Carmen Dionyse toegepaste kunst aan de Academie in Gent. De periode die daarop volgt kiest ze voor het huiselijk geluk, maar in 1955 trekt ze opnieuw naar de Academie om keramiek te studeren. Haar carrière als keramisch beeldhouwer kent een vliegende start, want na haar studie wordt ze meteen opgepikt als winnaar van de Grand Prix Expo ’58 in Brussel. Als kunstenaar experimenteert ze met ontelbare combinaties van klei, temperaturen en glazuren. Ze buit alle mogelijkheden van het materiaal uit en ontwikkelt een volstrekt eigen taal, die sterk geïnspireerd is door Bijbelse en Griekse mythologie, door oude verhalen en rituelen. Op uiterst originele wijze geeft ze vorm aan een wereld van goden, profeten, kluizenaars, aan figuren als Ulysses, Orpheus en Eurydice, Hades en Persephone. Ze wint verschillende nationale en internationale prijzen en in 2002 eert de Internationale Academie voor Keramiek haar zelfs als een van de drie belangrijkste keramische kunstenaars van de 20e eeuw. Het werk Lazarus toont de gelijknamige raadselachtige bijbelse figuur als een verzameling gaten die begrensd worden door flapperende, in windsels en lakens gehulde ledematen. De monumentaliteit van het werk resoneert met de gevoeligheid. Volgens het verhaal in het Nieuwe Testament zou Lazarus door Jezus uit de dood opgewekt zijn. Lazarus staat symbool voor een kracht die groter is dan de dood. Het is niet vreemd dat Dionyse net deze figuur integreert in haar werk. Metamorfose en wederopstanding zijn net zoals eenzaamheid en de natuur treffende thema’s in haar oeuvre.