Man op elektrische stoel , 1967

In de jaren ‘70 staat vooral minimalistische en conceptuele kunst op de voorgrond en schilderkunst ietwat op de achtergrond, maar een aantal kunstenaars, zoals Fred Bervoets, blijven trouw aan het medium. In expressieve en emotionele werken geven ze op figuratieve en verhalende wijze gestalte aan hun realiteit. Schilder en graficus Bervoets, een levende legende in de Antwerpse kunstscène, is een man van uitersten. Expressieve, drukbevolkte taferelen op grootse doeken combineert hij met prentkunst, waarbij hij met veel oog voor detail en met een eigen techniek etsen graveert. Zijn stijl ligt aanvankelijk misschien wel in de lijn ligt van het expressionisme of de Cobra-kunst, maar Bervoets is vooral een kunstenaar die zijn eigen weg volgt, balancerend tussen onvoorspelbaarheid en doelgerichtheid, tussen chaos en orde, tussen actie en reflectie, tussen teken en beeld. Terwijl in zijn vroege werken nog een zekere ‘romantiek’ doorschemert, neemt dit eind jaren ’60 een andere vorm aan. Man op elektrische stoel schildert hij in een periode waarin hij veel drugs neemt en het macabere, de dood in beeld komen. Het is bovendien een periode waarin hij veel politiek geëngageerde werken maakt getriggerd door de oorlog in Vietnam. Zijn oeuvre schetst een wereld vol agressie, erotiek en gruweldaden met door elkaar bewegende vormen, wezens en gedrochten. Spontaan en uiterst fysiek, zo legt hij bv. vaak zijn canvas op de grond, vertrouwt hij zijn ongebreidelde fantasie toe aan het doek. Het lijken droomwerelden, waarin hij vaak zelf of mensen uit zijn directe omgeving figureren. Een simpele anekdote, een tafereel van alledag kan uitgroeien tot een universum met eigen regels en wetten. Soms liefdevol, soms geweldadig, soms vreugdevol, soms triest, capteert hij de ontreddering van de mens.