Strand bij laagtij , 1909

Een pijnlijke maagzweer geeft Léon Spilliaert slapeloze nachten. Midden in de nacht staat hij op en maakt hij een wandeling over de verlaten zeedijk, langs het kursaal en het visserskwartier. Het duister van de nacht doet de vormen van de kustlijn en de dijk vervagen. Hij houdt van de eenzame stadslichten langs de pier en de weerspiegelingen van het maanlicht in het water. De oorverdovende stilte en de onmetelijke diepte van de nacht probeert hij uit te beelden met een heel persoonlijke techniek. Hij combineert verschillende materialen: kleurpotlood, pastel, aquarel, gouache en Oost-Indische inkt die hij verdunt met water om verschillende grijswaarden te bekomen. Zo ontstaan er eindeloze schakeringen tussen licht en duister, in zachte overgangen of harde licht-donkercontrasten. Met zuivere lijnen en eenvoudige vlakken weegt hij de zee, de lucht en het strand telkens opnieuw tegen elkaar af. Soms kiest hij voor een hoge horizon, dan weer voor een lage, af en toe ook voor een diagonale lijn. In ‘Strand bij laagtij’ zijn de zee en het strand herleid tot enkele horizontale lijnen bovenaan en een diagonale beweging op het voorplan. De extreme vereenvoudiging van de vormen in een weloverwogen evenwicht zorgen voor een tijdloze, vergeestelijkte sfeer. Elke menselijke aanwezigheid wordt weggespoeld.