Take me , 1982

In haar fotografische zelfportretten legt Liliane Vertessen haar gevoelens en fantasieën vast. Verschillende rollen – zoals het onschuldig meisje, de verleidelijke vamp, de godin of de glamoureuze ‘ster’ – verwerkt ze in een subjectieve, veelal erotisch geladen enscenering, waarmee ze het voyeurisme van de toeschouwer onthult en bekritiseert. De uitdagende, romantische of ironische mises-en-scène verbeelden Vertessens schijnwereld, ondersteund door kitscherige attributen van neon, pluche en pluimpjes. De kunstenares geeft weinig uitleg bij haar werk, opdat de kijker onbevooroordeeld zou blijven. Vertessen wil immers haar eigen emoties bij de toeschouwer genereren. Via het persoonlijke tracht ze het universele te bereiken. Dit aspect komt eveneens sterk tot uiting in haar recente, gestileerde en monumentale sculpturen in inox.